 |
Psikiyatrik tanının geleceği
DSM-IV temel olarak, tanımlayıcı ve betimleyici bir yaklaşıma sahipti, açıklamalar yapmayı hedeflemiyordu. DSM-IV’te bireylerde bir araya gelen ve gözlemlenen semptomlar “sendrom” olarak tanımlanıyordu. Psikiyatride geçtiğimiz 30 yıl içinde odak noktası daha çok klinikte görülen ve şahit olunan durumlardı. Buna bağlı olarak anksiyeteye ilişkin çok farklı bozukluklar tanımlandı. DSM-IV hekimlerin ve araştırmacıların farklı kuramsal yaklaşımları olsa dahi birbirleriyle iletişime geçmelerini sağlıyordu. Bu DSM-IV’ün en önemli özelliği ve başarısıydı. 2013 Mayısında yayınlanması beklenen DSM-V’in geliştirme sürecinde mevcut tanı kriterlerindeki revizyonlar merakla bekleniyor. DSM-V’te, farklı bir yaklaşım benimsenerek temelde, validasyonlar yani biogöstergeler, boyutlar ve gelişimsel yaklaşıma odaklanmaya çalıştı.
DSM-V, bozukluğa bakarak hayatın farklı aşamalarında bu bozukluğun nelere sebep olabileceğini belirlemeyi hedefledi. Amaç betimleyici ve sendrom odaklı bir yaklaşımdan biyogöstergeli ve boyutlu bir yaklaşıma geçmekti. DSM-V’in ilk mantığı son yıllardaki bilimsel gelişmelerdeki birtakım belirleyici unsurları entegre etmekti; genetik, nörogörüntüleme, bilişsel bilim ve patofizyoloji. Bu yaklaşımın henüz olgunlaşmadığı, bilgi ile bu bilginin klinik uygulamaları arasında büyük bir boşluk olduğu görülüyor. Bu sayıda sizlerle, Tel Aviv Üniversitesi’nde ve Chaim Sheba Tıp Merkezi’nde çalışmalarını yürüten Prof. Dr. Joseph Zohar’ın, “Anksiyete Bozuklukları: DSM-V’te neler değişti, tedaviye yansımaları neler olabilir?” konulu sunumunu paylaşıyoruz. Sağlıkla kalın… Arzu KOCABIÇKICI |
|
|
